Simila similibus curantur czyli podobne leczyć podobnym , to naczelne prawo stosowania homeopatycznych leków.

Do ich wyrobu używa się substancji, które w dużych ilościach mogą być uznawane za toksyny i mieć trujące właściwości. Podając odpowiednio zdynamizowaną dawkę, substancje te wywołują naturalną reakcję obronną organizmu.

W dużym uproszczeniu oznacza to, że jeśli chcielibyśmy wyleczyć wodnisty katar podobny do kataru wywołanym krojeniem cebuli, prawdopodobnie otrzymalibyśmy lek homeopatyczny Allium Cepa stworzony na bazie wyciągu z tego warzywa.

W swoich eksperymentach Hahnemann twierdził, że wbrew ówczesnemu poglądowi, mniejsza dawka substancji leczniczej może wywoływać silniejszą reakcję obronną organizmu.

Substancja ta, aby nie była wyłącznie trująca, powinna być odpowiednio rozcieńczona. Proces rozcieńczania nazwał zasadą dynamizowania. Mówi ona, że im bardziej rozcieńczona toksyna, tym jest ona silniejsza, ale proces leczenia trwa dłużej.

Dynamizowanie substancji leczniczych polega na rozcieńczaniu ich z wodą lub alkoholem i potrząsaniu. Ma tu zastosowanie hipoteza o pamięci wody, a więc o cząsteczkach rozpuszczalnika, które w styczności z substancją leczniczą, nabierają jej właściwości.

Zgodnie z tą zasadą, aplikujemy leki pacjentom w minimalnych dawkach. Dawka minimalna oznacza najmniejszą możliwą ilość leku, która spowoduje najmniejsze możliwe wzbudzenie sił witalnych, jednak wystarczające do wywołania niezbędnych zmian.

Dawka jest minimalna, ale odpowiednia dla uzyskania delikatnego efektu leczniczego. Koncepcja dawki minimalnej doprowadziła do opracowania praktycznego procesu, nazwanego potencjonowaniem.

„Zdrowie ludzkie jest uzależnione od perfekcyjnej równowagi, doskonałego balansu, który może zostać zaburzony przez zwykłą drobnostkę i tak samo, zdrowie może zostać doprowadzone do stanu równowagi przez najmniejszą możliwą dawkę medykamentu”.

Homeopatia kładzie nacisk na obecność i działanie siły witalnej w żywym organizmie. Organizm ludzki jest całością, składającą się z ciała, umysłu i ducha.

Duch, który jest odpowiedzialny za różne manifestacje życia, został określony przez Hahnemanna mianem „Siły Witalnej”.

„Organizm materialny bez siły witalnej, nie jest w stanie odczuwać, funkcjonować i jest pozbawiony odruchów samozachowawczych; czerpie on wszelkie odczucia i wykonuje wszystkie swoje funkcje życiowe, wyłącznie w oparciu o byt niematerialny (siłę witalną), która ożywia organizm w zdrowiu i chorobie”.

W dobrym stanie zdrowia, to właśnie siła witalna podtrzymuje normalne funkcjonowanie i odczuwanie organizmu. Jednak kiedy siła witalna zostanie dynamicznie zaburzona przez czynnik chorobotwórczy, powoduje to powstanie nieprawidłowych odczuć i funkcji manifestowanych na zewnątrz poprzez ciało pacjenta, w postaci patologicznych znaków i symptomów, których ogół tworzy obraz choroby.

Jeśli z kolei ma zostać ustalona kuracja, to siła witalna musi się aktywizować, bądź zostać zredukowana, w celu aktywacji i wyzdrowienia. Jeśli siła witalna jest zbyt osłabiona i wyczerpana, wtedy żadne działania medyczne, nie będą w stanie pomóc pacjentowi.